Ayer llegué del trabajo y gracias a que estuve todo el día con culpas y dudas mentales decidí comer solo una manzana de cena.
Mi papá me dijo que había quedado pizza del día anterior, a lo cuál me negué inmediatamente. Mientras veíamos TV, a mi papá le dió hambre y se calentó un trozo de pizza. Al verlo comer no pude negar que yo también tenía hambre y entonces me di cuenta de algo: él estaba disfrutando comer y sin preocuparse; sólo gozaba del sabor. Por primera vez en mucho tiempo me pregunté: Por qué yo no puedo?
En ese momento es que decidí mandar todo a la mierda. Vale la pena pasar todo el día debatiéndome si debo o no comer? vale la pena estar constantemente en una batalla mental entre mi deseo de sanar y el miedo que me hace querer seguir en una zona de confort pesando menos de lo que debería? vale la pena vivir contando calorías y buscando productos de menos de 50 kcal para poder comer sin culpa?
No, no quiero vivir así. No quiero seguir viendo mis costillas o mis huesos tan claramente, no quiero vivir viendo disfrutar a los demás mientras yo me torturo día a día, no quiero esclavizarme para alcanzar un estándar de belleza ridículo impuesto por la sociedad, pero sobretodo, no quiero morir.
Cualquier trastorno de alimentación (anorexia en mi caso) te ata a una agonía que no te soltará hasta que tú decidas que nadie más que tú puede dominar tu vida.
Ana nunca fue mi amiga. Me hizo creer que sí, pero ahora veo que desea matarme, y no estoy dispuesta a permitirlo.
Por eso mismo, ayer le dije a mi papá que había cambiado de opinión y que sí quería pizza. Y por primera vez (incluso considerando que antes de ayer había comido un trozo) pude disfrutar al 100% de la pizza y sin ningún rastro de culpa. Llegar a la conclusión de querer volver a disfrutar de algo tan simple como comer me hizo querer llorar mientras gozaba del sabor.
Al terminar mi papá me ofreció otro trozo. En ese instante medité y me di cuenta de que no tenía más hambre ya que mi estómago se había calmado. Si comía más podrían pasar dos cosas: O sentía mucho pánico y culpa seguido de vomitar todo; o sentiría vergüenza, comería cualquier cosa que se me cruzara por el frente y luego vomitaría igual. Para qué arriesgarme si realmente ya estaba satisfecha y feliz? No, no acepté más y ya no sentí más que alegría y orgullo.
No debemos matarnos en dietas y ejercicios si lo que queremos es ser aceptados por la sociedad. Si vamos a llevar una vida sana que sea por nuestra propia decisión y nuestro deseo de estar saludables. Si estás en dieta para gustarle a alguien, para. Eres perfecto tal cual eres. Si estás en régimen y ejercicios por ti y porque deseas vivir de forma sana para ti mismo, continua.
No podemos permitir que un trastorno nos gane. Si lo vemos como parte de nosotros es imposible ganarle, pues estaríamos batallando contra nosotros mismos, pero si visualizamos cualquier trastorno, miedo, auto sabotaje o cualquier aspecto negativo en nuestras vidas como un ser externo a nosotros (bruja, demonio, etc) podemos enfrentarlo de forma más simple y hacerle entender que no puede vencernos.
Ayer decidí que valgo más que lo que la báscula diga, que las calorías son números vacíos, que la anorexia es una bruja que intenta controlarme, pero que no se lo voy a permitir, y decidí que quiero vivir para cumplir mis metas.
Quiero volver a sonreír sin preocuparme de cada puta cosa que como.
Todos somos seres únicos y valiosos tal cual somos, y si deseamos cambiar algo, debe ser solo para nosotros mismos y por nuestro bien.
Nuestras metas y sueños deben ser más grandes que nuestros miedos. No importa dónde estamos, sino dónde queremos llegar. El triunfo es cómo el ave Fénix, ya que renace de las cenizas de cada falla y error que cometemos.
Sí, la vida nos pone obstáculos, pero los límites los ponemos nosotros.
Ayer encaré a esa maldita enfermedad que quiere matarme y la desafié a intentarlo.
Ayer decidí ganar, ayer decidí volver a sonreír, ayer decidí que alimentaria a mi cuerpo con lo que me pidiera (sin excesos, ya que no son necesarios), decidí que comenzaría a hacer ejercicio cuando lograra alcanzar mi peso mínimo deseado (48 kilos. Por mi salud no puedo hacer ejercicios antes de eso) y, lo principal, decidí volver a vivir!

57 Anhängare    Stötta   

Kommentarer 
Una conocida mía dice que yo tengo anorexia, pero psicológica porque yo si como. Yo no lo creo la verdad, también otra persona me dijo que tenía anorexia nerviosa y que debía subir de peso. La verdad yo me veo gorda, yo quiero ser muy delgada para mí, no para otros o porque la sociedad impone esos parámetros de belleza. Yo solamente busco un cuerpo muy delgado porque me encanta, desde que tengo memoria que así lo deseo, poco a poco lo voy logrando. La gente no me comprende, no sé si exista alguien que pueda entenderme, ya sé que no es sano un peso muy bajo, estoy consciente pero eso es lo que quiero, puede que me llamen loca o que me digan que tengo anorexia, pero la verdad es que yo no tengo nada de eso, no tengo trastornos alimenticios ni nada, no pienso en calorías, claro que como todo lo que yo quiera pero sin excederme, aunque diga todo esto puede que muchos de acá piensen que tengo problemas. Si quieren decirme algo, adelante, los leo.  
09 sep 18 av medlem: aynosef
Y quisiera felicitarte, vas muy bien, espero te mejores y logres subir de peso.  
09 sep 18 av medlem: aynosef
Es probable que tengas un TOC o algún trastorno alimenticio parecido a la obsesión por la delgadez. De ser así, no hay nada que hacer hasta que tú decidas algo distinto. Lamentablemente, la anorexia te atrapa y te mantiene ciega hasta que es tarde. La anorexia no es sólo "no comer" es la obsesión por el infrapeso. Ruego para que no caigas en eso porque, una vez allí, se sufre demasiado. Te lo digo porque yo aún no logro salir del todo, por suerte me dí cuenta a tiempo. Espero que puedas ver las cosas distinto pronto, sólo si tú lo deseas. Puedes contar conmigo cuando quieras o necesites ser escuchada. 😊 
09 sep 18 av medlem: Ale2723
Hasta las lagrimas me dejo Tu Experiencia... mido 1.78 y estoy pesando 57 kilos Empece el 19 de marzo con Dieta Grez con 93 kilos tengo 32 años Y tengo esa Vos que No me deja. Ingerir alimentos (Nada) incluso en 5 días No exagero Un miedo Horrible a Engordar No se que hacer De lo bonita que me empezaron a decir bajado de peso Ahora me ven y les da miedo y nervios... les preocupa Mi apariencia (En los huesos) Cada semana la ropa mas grande me queda incluso me compro y a la semana siguiente Me queda grande... No se que hacer?? Como Comer Y el estomago Cada vez mas reducido Que lógicamente Quedo satisfecha muy rapido y con tan poco cuando Ya el Hambre No da mas Y cuando comi de “Mas” vuelvo a los 5 dias sin comer y a eso Sumarle Tiritones, Frio, Sin ganas de nada, Mareos, baja presión, fatiga etc 
09 sep 18 av medlem: hunterbilly28
@Hunterbilly28 Deberías ir con un profesional, puedes morir.  
09 sep 18 av medlem: aynosef
Tu familia sabe que tienes un trastorno alimenticio?  
10 sep 18 av medlem: doloviv
@hunterbilly28 el que sepas que no estás bien y que tienes un problema es el primer y gran paso! Ya lo diste y eso te permitirá buscar ayuda. Yo estuve allí, dónde estás ahora, y te juro que te entiendo, pero no hay nada malo es ser una persona sana y feliz. La comida no es mala, es necesaria. Busca ayuda y verás como podrás ver la vida de otra forma. Deja atrás los miedos y permítete volver a vivir con alegría 😊 
10 sep 18 av medlem: Ale2723
@doloviv sí, toda mi familia sabe y me apoyan al 100% con mi recuperación. No me fuerzan a comer nada que no me atreva aún, más celebran conmigo cuando logro comer algo a lo que le temía n.n  
10 sep 18 av medlem: Ale2723
Me encanta!!! Mucho ánimo y sigue así @rebeliondelcuerpo no más si al final lo importante es estar sanos y felices... 
10 sep 18 av medlem: incu_style1
Los transtornos alimenticios son una mierda, ya sea en un lado o el otro de la balanza, la comida nos termina manejando la vida y los pensamientos... el miedo a comer... el qué o cuando hacerlo... en mi caso, la comida suplía mis problemas personales de aislación, depresión e intentos de suicidio donde llegué a pesar más de 110 kilos, la comida era mi refugio y nunca fue sano... hoy voy en recuperación, peso 73 kilos y bajando y mi mente esta más sana que nunca. Una vez que te desligas de la comida y piensas que VIVIR es lo importante cambia el chip y es posible hacer cualquier cambio que quieras. Ánimo, se que podrás recuperarte de tu anorexia, sigue adelante, se fuerte. 
10 sep 18 av medlem: Rrachi
@incu_style1 exacto! La vida no es para torturarnos! Es para ser felices! @Rrachi así es, los trastornos son una estupidez a los que les damos demasiado control sobre nosotros mismos! Sólo nosotros podemos mandarlos al diablo y ser felices!  
10 sep 18 av medlem: Ale2723
Estoy muy contenta por ti por que quisiste salir de ese infierno y ahora te estas recuperando 😄que te valla super bien en tu viaje VAMOS QUE SE PUEDE!!! ✌ 
12 sep 18 av medlem: sulayavila20
La historia más linda y motivadora que he leído aquí 💚 
12 sep 18 av medlem: javieranut
abrazos amiga y mucha fuerza!!! 
12 sep 18 av medlem: elyy78
Sigue así! La vida es tan corta que no vale la pena “torturarse”, disfruta a concho! Y mucha fuerza para que sigas igual de firme y le ganes a esa maldita enfermedad, un abrazo 🤗 
12 sep 18 av medlem: valee.m

     
 

Lämna en kommentar


Du måste logga in för att kunna lämna en kommentar. Klicka här för att logga in.
 


Ale2723 's vikthistorik


Skaffa appen
    
© 2024 FatSecret. Alla rättigheter reserverade.